Verliefd op Coco Chanel
Daar stond ze, weggestopt in het Museum van de Vrouw, mijn droomvrouw gekleed in een little black dress, mijn Coco. Haar parfum Chanel Nr. 5 is subliem en ze ruikt naar de ideale vrouw. Coco lijkt me de ideale metgezel voor onze personeelsdag. Ik wil met Coco toeren, schilderen en sjansen. Van de gids verneem ik dat ze van haar minnaars parelen kettingen verwacht. Deze heb ik helaas niet bij de hand. Toch trek ik de stoute schoenen aan: “Coco, je bent zo elegant, je moet met mij mee vandaag, in het museum zullen ze je heus een middagje niet missen en we kunnen samen zoveel plezier maken. Ik kan je weliswaar niet behangen met juwelen, maar de groene dopper is voor jou als je met mij mee gaat. Zo niet dan blijf ik bij jou in het museum, want ik hou van jou, je t’aime!”
Coco laat zich door de groene dopper vermurwen en ze gaat mee. Van verliefdheid maak ik vreugde-sprongetjes. Met schrik zie ik een bierfiets voorrijden. Coco kijkt mij boos aan. Hoe kan ik verwachten dat het toonbeeld van elegantie, mijn Coco, plaats gaat nemen in zo iets ordinairs als een bierfiets? Met mijn groene dopper geef ik haar een tikje op haar bevallige billen om haar op de bierfiets te krijgen. Wat geniet ik van het fietstochtje op de bierfiets naast mijn Coco. Coco meldt dat ze onder geen beding gezien wil worden op een bierfiets. Haar clientèle in Parijs is niet rijp voor de bierfiets. Ik zie dat Coco onze burgemeester in de bosjes ziet om foto’s te nemen. Coco neemt het stuur van de bierfiets over en dreigt onze burgemeester omver te rijden. Met behulp van mijn groene dopper weet ik Coco nog maar net liefdevol van het stuur weg te slaan. Dat was close! Om van de schrik te bekomen, drink ik gezellig met Coco uit onze groene dopper wijn en komen we blij en verliefd in Susteren aan.
Ik vraag aan Coco of ze al met mij wil rollebollen. Coco vindt het te snel gaan. Wat een genot, toeren met de solex in het voorjaar door de weiden en bossen, samen met mijn Coco. Haar little black dress waait vrolijk op. Wat een benen heeft mijn Coco! Ondertussen maak ik me zorgen. De volgende stop is Thijs Art in Susteren. Niet te vertrouwen die kunstenaars, dat zijn allemaal womanizers. Ik ben bang dat Coco gevoelig is voor de charmes van Thijs en dat ik daar niet tegen op kan. In het atelier begin ik daarom maar te schilderen of mijn leven ervan afhangt. Ik wil Coco imponeren. Wij zijn de laatste schildersgroep en wij kunnen het eindresultaat al zo’n beetje zien. Coco noemt ons geschilder avant-garde en naar zij meent, kan het door ons geschilderde, de sensatie worden in de wereldwijde kunstscene. Coco is een kei in marketing en ze heeft veel relaties, zij kan ons geschilder in goud vermarkten. Laat mijn Coco, maar schuiven!
Gelukkig is Coco niet gevallen voor de charmes van Thijs en kreeg ik Coco nog mee naar ons feestje op de parkeerplaats. Liefde gaat door de maag en we hebben heerlijk samen olijfjes geprikt met een goed glas wijn. Ons zicht op de muziek wordt verstoord door de rook. Coco verraste mij met haar opmerking: “Het lijkt het kampioenfeest van Ajax wel.” Gelukkig niet, fluister ik in haar oor, dit is allemaal voor ons. Helaas komt ook aan alle mooie dagen een eind. Het was al laat dat ik mijn Coco weer terug bracht naar het museum. Helaas een kusje kreeg ik niet van mijn Coco, maar mijn groene dopper heb ik gehouden! Ik neem me voor op het volgend personeelsfeest Marilyn Monroe mee te vragen. Dat mag nog wel een jaar duren: met mijn Marijke is het ook reuze gezellig!